Evelien Vehof

Talent

In 2011 kreeg ik de diagnose manisch depressief. Dat was wel even slikken. Ik vertelde aan mijn therapeut dat ik het idee zwaar vond om te leven met deze heftige ziekte die nooit meer voorbij gaat. „Ach,” zei mijn therapeut, „kijk naar de positieve kant ervan. Bipolaire mensen zijn juist bijzonder creatief. Jij ook. Wees blij met je talent” Dit vond ik zo cru. Als ik mag kiezen ben ik misschien wel liever niet-bipolair en a-creatief, dan dat ik goed kan schrijven, maar ook die stemmingswisselingen heb. Er zijn genoeg mensen die goed kunnen schrijven en niet manisch depressief zijn. Waarom zou hetzelfde talent dan bij mij juist voortkomen uit een ziekte?

Respect
Ik moet terugdenken aan de ramp met de MH17. Ik zat voor de televisie de indrukwekkende uitzending te kijken waarin alle kisten in een colonne over de snelweg terugkwamen. Ik vroeg mij af waarom er zo’n select gezelschap van politici en andere belangrijke Nederlanders bij de plechtigheid aanwezig waren. Totdat de voice-over zei: “Uit respect voor de nabestaanden houden we de familieleden buiten beeld.” Maar de journaals en kranten van deze wereld tonen met andere rampen wel de lijken. Hier kan ik echt misselijk van worden. Bij de aardbeving in Nepal zien we allemaal slachtoffers zwaargewond of zelfs dood in beeld. Hoezo hebben we wel respect voor nabestaanden van de MH17 ramp en niet voor deze mensen in het buitenland. Dat vind ik ontzettend schijnheilig en respectloos van de media. Ik vraag mij af waarom respect voor slachtoffers ophoudt buiten onze landgrenzen.

Compassie
Ik heb op weinig plekken zoveel compassie gevoeld als op de psychiatrische kliniek, zowel bij de staf als bij mijn medepatiënten. Er heerst het beeld dat psychiaters op hun patiënten neerkijken en alleen maar mensen platspuiten. Maar sommige problemen zijn niet oplosbaar met alleen maar praattherapie, zoals veel mensen denken. En soms moet je medicamenteus verdoven, om een situatie leefbaar te houden. Dat is bij lichamelijke problemen toch ook heel normaal? Iemand die zijn been breekt krijgt een verdoving als hij geopereerd wordt. Medisch gezien is dat totaal niet nodig, maar toch is er niemand die daartegen protesteert. Hetzelfde geldt eigenlijk voor psychische ziekten: soms moet pijn verdoofd worden en medicijnen kunnen helpen. Heel vaak is het beter dat een arts een dosis medicijnen voorschrijft zodat de patiënt weer verstandige keuzes kan maken en optimaal van zijn therapie kan leren.. Waarom is dat dan mensonvriendelijk? Ik heb juist goede ervaringen met de psychiatrie.